HOOKROCK |
organisation: Hookrock artist: Cosmo's Foger-T
|
© Rootsville 2017 |
|
|
Ook de programmatie verliep niet zonder slag of stoot en door de annulatie van Ryan McGarvey op vrijdag alsook de opener werd het meteen al uitkijken naar een alternatief. Iedereen heeft uiteraard een uitgesproken mening maar die van mij is dat de twee alternatieven de eerste dag zelfs nog sterker hebben gemaakt met als eerste band de Gentse revelatie 'Bluebird' en als absolute topper niemand minder dan Ana Popovic.
Voor velen waren deze Bluebird nog een onbeschreven blad al zal daar na hun aantreden op Hookrock wel verandering in komen. Met hun 'Red Light' als opener wisten ze alvast de aandacht naar zich toe te trekken. Geen al te overstelpende elektrische toestanden maar de blues van voor het 'Electric Mud' tijdperk met Hun instrumentale interpretatie van de filmtune 'Baantjer' is zonder meer een pareltje te noemen waarbij ze naast de blues de borderline komen af te tasten. Na 'Dizzy' gaan ze er bijzonder laid-back uit met 'Pretty Baby'. Of we een bisser willen, da's zeker dat! Come on baby...
Met die bevrijders krijgen we een allegaartje van stijlen te verwerken al bleek zowel hun soul als blues een oppervlakkige rock 'n roll gebracht door enkele rootsrockers. Soms was er een vleugje Fabulous Thunderbirds in waar te nemen zoals bij 'Something You Got'. Dan verhuisde Maurice zijn timbre weer richting R.E.M om uiteindelijk met 'I Take What I Want' een beetje soul van Sam & Dave er in te lassen. Rockend gingen ze er hier op Hookrock uit met Little Richard zijn 'Keep on Knockin''...but they can't come in. Uitpakken met een naam als 'Ana Popovic' daar kan je enkel van dromen in de huidige hoedanigheid van deze 'star'. Door de annulatie van de nog rijzende ster Ryan McGarvey moesten ze hier in Diepenbeek op zoek naar een vervanger. Een geluk bij een ongeluk was bij Uiteraard zijn er bij iedere artiest of bij ieder genre voor- en tegenstanders, maar ontkennen dat Ana Popovic een grote naam is geworden is haast onmogelijk. In eerste instantie ben ik ook geen voorstander van snijdende bluesrock maar door de jaren heen ben ik Ana Popovic toch komen te waarderen. Altijd even vriendelijk en bijzonder energiek aan de 'Strat' weet ze een concert altijd wel in goede banen te leiden samen met haar meer dan uitstekende band. Ana Popovic is ook zoveel meer. Haar voorliefde gaat uiteraard uit naar bluesrock maar toen ik 10 jaar geleden leerde kennis maken met een akoestische versie van Ana Popovic kreeg ik en toen de ganse zaal duidelijk een 'kiekebisj' moment. Jammer dat zulke momenten minder en minder plaats vinden. Haar laatste album werd een drieluik en op deze 'Triloghy' waarop naast blues en funk een bijzonder luik werd toegewezen voor een heuse jazzplaat. Iets waar we ze wel eens graag mee op 'tour' zouden zien gaan.
Het werd wel even anders dan een intiem club concert en dus pakte de lieftallige Ana vanavond uit met bijna haar complete 'Triloghy'. Dus werd het voor de liefhebbers van blues rock ook even doorbijten. De onvervalste Ana's Shuffle' is natuurlijk wel van de partij maar ook enkele nummers uit het 'Funky luik' van haar laatste album zoals 'Woman To Love' waarop bassist Roni Jonker de grooves van een Nile Rodgers doet herleven. Na ‘Johnny Ray’ krijgen we zelfs een stukje uit haar Jazz album met het uitstekende ‘Waiting On You’. en zo heeft Ana Popovic haar veelzijdigheid laten horen hier op Hookrock en aan de talrijke hipshakin' dames te zien werd dit meer dan 'OK' bevonden. Voor ons werd het na de signeersessie tijd om op de koffie te gaan bij Ana al werd de lekkere chocolade taart doorgespoeld met een glaasje bubbels...Cheers!
Dag '1' van deze editie van Hookrock zit er op en na een donker weekend was ik blij om echte vrienden terug te zien en bij een luisterend oor de waarheid kwijt te kunnen en dus morgen another day of indisputed truth. En ook een 'thx' aan het adres van Edwin voor het interessante weetje.
op de bubbels bij Ana
|
more and larger pics on  |
'Bluebird'
soms een heerlijke twist in. Na 'Louisiana' kregen we nog een eigen nummertje geschreven door Matis Cooreman geschreven op een van zijn zelfreinigende trip doorheen Indië met het onvervalste 'Indianheaded Monkey'. 
Als tweede in de rij krijgen we de Nederlandse formatie 
The Electrophonics... there is 'No Escape' tonight with 'The Liberators'.
deze toch wel Internationale bluesrock chick nog een gaatje vrij. Ana Popovic is samen met haar band een lust voor oog en oor. Ana Popovic is allang geen revelatie meer maar een gevestigde waarde. Vorig jaar bracht ze nog een 3-delig album op de markt dat netjes ingedeeld werd in een album blues, jazz en funk en niets dan lovende kritieken over zich heen kreeg en dat zag je ook aan de interesse voor het podium
De Europese begeleidingsband van Ana Popovic is ook weer trouw op post met aan de keyboards Michele Papadia en haar vaste ritme sectie hier op ons continent, de dynamische 'batteur' Stephane Avellaneda en de al even energieke bassist Roni Jonker. Alle ingrediënten zijn hier aanwezig om deze 'party zaal' van OC Rooierheide in vuur en vlam te zetten dus without further ado here is Ana Popovic and band.
Iedereen weet al lang dat je nooit een headliner als allerlaatste het podium mag opsturen en dit voor diverse redenen. Een afsluiter die als doel heeft na een lange dag nog eens voor extra ambiance te zorgen is uiteraard altijd meer dan welkom. Het is algemeen geweten dat Ivan & Co de blues borders meer dan ruim weten af te tasten en dus zonder al teveel schade best breed durven te gaan. Ambiance is onder meer de rode draad doorheen een optreden van 
Naast Frankie Fogerty staan ook nog Geert Le Grange als bassist en guitarslinger JoJo Nash op het podium en zo beginnen ze aan een rondje nostalgie met nummers als 'Born on The Bayou', 'Green River', Suzy Q en Lodi. Het werd dus gedurende 90 minuten de ganse langspeelplaat van 'the best of CCR'. Dat de Frankie dit konweten we al jaren maar toch oppassen met de bezieling van zijn technische assistentie. Less is more. Hoezeer ik ook ben opgegroeid met deze hits die zomaar out of the sky kwamen te vallen besefte ik dat het morgen alweer van hetzelfde is met een wel zeer aantrekkelijk programma dus' as long as I Can see the light' tot morgen.
